Een mensenleven lang verzamelen we ervaringen en verhalen. Postitief en negatief, actief en passief, bewust en onbewust. Aan het eind van de rit zijn we de optelsom van al die verhalen. Van de keuzes die we hebben gemaakt. Van de wegen die we hebben bewandeld. Van de vriendschappen die we hebben gesloten, van het werk dat we hebben gedaan.
Om te weten wie ze zijn of zijn geweest, hoeven we alleen die verhalen te vertellen. En om iemand niet te vergeten, hoeven we alleen aan die verhalen te denken.
Bekijk ook het portfolio.
Vouw open voor meer info
In korte vorm of uitgebreid: het (laten) optekenen van je eigen verhaal helpt je om je eigen leven in perspectief te zien. Om dingen die gebeurd zijn een plek te geven. Om geleerde lessen door te geven. Het vertelt je niet alleen wie jij bent, wat je hebt gedaan en wat je heeft gedreven. Het vertelt ook de tijd waarin je leeft. En je kinderen waar zij vandaan komen. Welke bagage hen heeft gevormd. En wat zij bewust of onbewust doorgeven.
Levensverhalen zijn meer dan het verhaal van een persoon. Het zijn de verhalen van generaties. En van tijdsgewrichten.
In deze tijd, waarin de waan van de dag vaak regeert, foto’s geen eeuwigheidswaarde meer hebben en ons nabije verleden steeds verder weg lijkt, dreigen de verhalen die vertellen waar we vandaan komen en welk verleden we meedragen, verloren te gaan. Zonde, en vooral niet nodig.
Een overlijden is een ingrijpend gebeurtenis. Het afscheid is een belangrijke stap in het verwerken van de rouw. Het is vaak hét moment om terug te blikken op dierbare momenten en vormende periodes. Om je dank uit te spreken, de balans op te maken en te zeggen wat de overledene voor jou en zijn of haar omgeving betekend heeft. Zo’n grafrede zoals dat heet, is een bijzonder en eenmalig moment. De een doet dat geheel op eigen kracht. De ander is gebaat bij (een beetje) hulp. Omdat uiteindelijk het eindresultaat telt: een waardig afscheid.